Quen necesita a Sherlock Holmes?

A vida en casa allea

Amor aos libros

Ao día seguinte a miña avoa comezou a contarme contos.
Fíxoo seguramente
para arrincarnos da nosa enorme tristeza. Roald Dahl, As bruxas

Se hai un libro, neste caso unha triloxía, que reflicta á perfección o amor á lectura e aos libros sería, para min, Corazón de tinta, Sangre de tinta e a tan degorada Muerte de tinta (que dende a semana pasada está por fin nas librerías). Esta obra da escritora alemá Cornelia Funke invítanos a viaxar aos libros (literal), a fluctuar entre a realidade e a ficción, entre os bos e os malos, Fai unha declaración de amor aos libros que non lembraba eu dende Farenheit 451 e xoga tamén coa maxia.

Lengua de Brujo, o pai de Meggie, ten o don de dar vida aos personaxes dos libros cando le en voz alta, pero a cambio, o libro leva para o seu mundo a unha persoa do noso. Por suposto, Meggie, herda o don de seu pai... E así comezará esta historia, cando á porta da casa vén petar un estraño personaxe...

A semana pasada, en "Babelia" (xa sabedes iso de que se non sae recensionado en "Babelia", o libro non existe) falábase dunha serie de libros no ronsel de Harry Potter -Carmen Mañana, "La estela de Harry Potter"- e malia que Cornelia Funke é coñecida coma a J.K. Rowling alemá, eu creo que xa lle gustaría a Potter parecerse sequera unha migalliña a Meggie. Calidade é calidade e esta triloxía repártea a cachón, ademais de ser unha homenaxe respectuosa aos clásicos de todos os tempos e unha obra nova, ben escrita e que nos fai mesmo comprobar se nós, pobres mortais, tamén temos o don.

Pois iso, aínda non o lemos (pronto caerá nas nosas mans), pero seguro seguro que Muerte de Tinta non nos ha decepcionar e ha poñer broche de ouro ás aventuras de Dedo Polvoriento, Mo, Ellie e, por suposto, a nosa Dorothy: Meggie.

"Las palabras.
Las palabras llenaron la noche como el aroma de flores invisibles. Unas palabras hechas a la medida, creadas a partir del libro que Farid sostenía con firmeza, ensambladas por las manos de Orfeo, pálidas como la masa, hasta adquirir de nuevo sentido. Hablaban de otros mundos, de un mundo lleno de prodigios y espantos. Farid aguzó el oído, olvidándose del tiempo. Ya ni siquiera confiaba en su existencia. Sólo existía la voz de Orfeo (...). Lo hacía desaparecer todo, la calle llena de baches y las casas míseras del final, la farola, el muro sobre el que se sentaba Orfeo, incluso la luna sobre los árboles negros. Y el aire desprendió de repente un olor exótico y dulzón..." p. 23 Cornelia Funke (2005) Sangre de Tinta. Madrid: Siruela.

Durmo, dormes, dorme

Annelies Verbeke (2008) ¡Duerme! Barcelona: Seix Barral. Tradución de Conchita Alegre Gil.

A estrada

Novela de lectura fácil que lembra na súa totalidade a eses telefilmes que botan en todas as canles as tres e media e que axudan na ben merecida sesta.

Un pai e un fillo, tras unha catástrofe (non sabemos cal) percorren unha estrada estadounidense na procura dos "homes bos" e das cálidas terras do sur. Na súa monótona andaina hanse atopar en toda clase de situacións complicadas: homes que comen os seus fillos, fame, enfermidade, a morte de deus...

As imaxes e situacións que se nos presentan na lectura non deixan de ser unha amalgama do xa coñecido: Mad Max, O planeta dos simios, Soy leyenda... Esta novela sería un spin off do consolidado xénero de cine de catástrofes e malia que as súas descricións non deixan de ser moi boas, non nos achega nada novo.

Cormac MacCarthy (2007) La carretera. Barcelona: Mondadori. Traducción de Luis Murillo Fort.

Carapuchiña vermella alén do mar

Gustavo Martín Garzo (O segredo dos contos) define o poder que nos fornecen os contos: "Adentrarnos en los pensamientos secretos de los seres que amamos, eso es lo que nos permiten los cuentos."

-No quiero que te vayas, madame Bartholdi. ¿Qué voy a hacer sin ti? Me quedo como metida en un laberinto.

-Procura encontrar tu camino en el laberinto -le dijo ella-. Quien no ama la vida no la encuentra. Pero tú la amas mucho. Además, aunque no me veas, yo no me voy, siempre estaré a tu lado. Pero no llores. Cualqueir situación se puede volver del revés en un minuto. Ésa es la vida.

Sara se empino para darle un beso. No podía evitar el llanto.

-Y no olvides una cosa -le dijo miss Lunatic-. No hay que mirar nunca para atrás. En todo puede surgir una aventura. Pero ante las ansias de la nueva aventura, hay como un miedo por abandonar la anterior. Plántale cara a ese miedo. Pp. 180-181.

Carmen Martín Gaite (1990) Caperucita en Manhattan. Madrid: Siruela

Segiusz Piasecki (2006) El enamorado de la Osa Mayor. Barcelona: Acantilado. Tradución de J. Slawpmirski e A. Rubió.

Sentir a neve

Un libro desigual que vai esmorecendo segundo avanzamos na súa lectura. Na primeira parte da novela destaca a protagonista ben deseñada, interesante e construída sen demasiadas fisuras. A intriga e as descricións son certeiras e con engado. A partir da segunda parte, a lectura perde folgos, o lector comeza a perderse e, á xeito de globo que se desincha, a novela perde folgos. Sóbranlle moitas moitas páxinas.

Peter Hoeg (1997) La señorita Smila y su especial percepción de la nieve. Barcelona: Tusquest. Tradución de Ana Sofía Pascual.

Persépolis

As voces dos que dormen

La voz dormida de Dulce Chacón cóntanos a dura vida das mulleres republicanas nos cárceres franquistas. É o relato das vidas dos combatentes anónimos que non estaban preparados para perder a Guerra Civil e nas páxinas da novela asistimos ao sufrimento innecesario dun monte de personaxes que capítulo a capítulo van tecendo e destecendo as súas vidas truncadas.

Dulce Chacón permítenos oír a todas aquelas voces que aínda tiñan unha historia que contar sobre a contenda española e que ata o momento estaban ben durmidas ou ben silenciadas. Unha novela sobre sentimentos, pero que consegue non caer na sensibleira nin na lágrima fácil e que nos achega a uns acontecementos aínda vivos da nosa historia.

Dulce Chacón (2006) La voz dormida. Madrid: Punto de Lectura.